بیش از یک سال است که در مورد حضور کریکت در المپیک 2028 که در لس آنجلس برگزار می شود صحبت می شود. صرفاً با اعداد و ارقام، آن را بدون فکر است. با میلیاردها نفر تماشای این ورزش، در جنوب آسیا و مهاجران همیشه در حال رشد آن، کریکت فویل مناسبی برای شورای بین المللی المپیک (IOC) برای ورود به بازاری است که تاکنون دست نخورده باقی مانده است.

المپیک که ادعا می کند یک جنبش جهانی است، هنوز پا به جنوب آسیا یا آفریقا نگذاشته است. با توجه به اینکه IOC باید زودتر این کار را انجام دهد، هیچ چیز مانند کریکت در آسیای جنوبی باز نمی شود. بنابراین، اوضاع در حال حاضر کجاست؟

به گفته افرادی که درخواست کریکت برای ورود به المپیک را مدیریت می کنند، این ورزش بسیار درگیر است و احتمال اینکه در آن گنجانده شود، بیشتر است. این کشمکش می تواند با فوتبال آمریکایی باشد، اما دسترسی جهانی کریکت می تواند به آن برتری دهد.

در 7 ژوئن چیزهای زیادی مشخص خواهد شد و تا اوت ما پاسخ قطعی در مورد این موضوع خواهیم داشت. و سپس یک اعلامیه تشریفاتی می تواند در جلسه IOC در هند در ماه اکتبر اعلام شود. زمان بندی نمی توانست بهتر از این باشد.

در ماه اکتبر، هند میزبان جام جهانی ICC خواهد بود. اعلام حضور کریکت در المپیک لس آنجلس در اواسط جام جهانی بسیار بزرگ خواهد بود. اهمیت روزافزون بازار هند برای IOC، تلاش هند برای ارائه یک پیشنهاد قوی برای المپیک 2036 و بریزبن، میزبان بازی های المپیک 2032، که پایگاهی قوی برای کریکت است، همگی به نفع این ورزش اشاره دارد.

در حالی که ما در مورد گنجاندن احتمالی صحبت می کنیم، سؤالی که مطرح می شود این است که چه چیزی طول کشیده است تا قدرت های کریکت با ایده تلاش برای حضور در المپیک بیدار شوند؟

و در اینجا باید به مدیران فعلی که جهان بینی بسیار بازتر از پیشینیان خود دارند، اعتبار داد. آنها متوجه می شوند که مدال المپیک بر گردن شوبمن گیل، هری بروک، اسمریتی ماندانا و تالیا مک گراث واقعا به این ورزش کمک خواهد کرد. حضور در المپیک به این ورزش کمک می کند تا فراتر از چند مرکز سنتی باشد. پیش از این، چشم انداز جزیره ای بود. اکنون بازتر شده است. تنها یک بار کریکت به عنوان بخشی از بازی های المپیک پاریس در سال 1900 بازی شد. با توجه به اینکه انگلیس و فرانسه تنها تیم های رقابتی بودند، تنها یک فینال مورد نیاز بود.

بارون پیر دی کوبرتن، یکی از بنیانگذاران IOC، به پتانسیل کریکت متقاعد شده بود و می خواست برای گنجاندن آن در بازی های 1904 شیکاگو تلاش کند. اما اینکه بازی‌ها باید به سنت لوئیس منتقل می‌شد، این ورزش را تحت تأثیر قرار داد. کریکت در ایالات متحده آمریکا، در آغاز قرن بیستم، مخاطبان ثابتی داشت. تنها پس از سال 1910 بود که بیسبال به طور محکم کریکت را از آگاهی آمریکایی ها خارج کرد. در واقع، اگر بازی‌ها در شیکاگو برگزار می‌شد، کریکت می‌توانست آینده المپیکی داشته باشد.

با این حال، پس از آن، کریکت شکست خورد. یکی از دلایل این امر تسلط تدریجی آمریکا بر بازی های المپیک بود. آمریکایی‌سازی بازی‌ها به این معنی بود که کشورهای امپراتوری بریتانیا برای بازی‌های خود گرد هم می‌آیند، که با گذشت زمان به عنوان بازی‌های امپراتوری بریتانیا و کشورهای مشترک المنافع نامگذاری شد که در همیلتون، نیوزیلند در سال 1930 شروع شد. هر چند مدال المپیک ویژه است.

حتی راجر فدرر بزرگ، طلای دوبل المپیک 2008 خود را با استن واورینکا به اندازه عناوین خود در ویمبلدون می داند. در واقع، او در موارد متعددی به همین موضوع اشاره کرده است. برای بازیکنان کریکت هم همینطور خواهد بود. هیچ مدالی بهتر از طلای المپیک وجود ندارد و هر بازیکن، مرد یا زن، از داشتن شانس بازی در کنار بزرگترین ورزشکاران جهان خوشحال خواهد شد. قدم زدن در دهکده با نواک جوکوویچ، اگر او هنوز در اطراف باشد، یا نیراج چوپرا خودمان، واقعاً چیزی خواهد بود که ماندانا یا گیل اگر شرایط برای این ورزش در سال 2028 در مسیر درست باشد، منتظر آن خواهند بود.