توسط جیمز پونیووزیک

بسیاری از روسای جمهور فعلی به دنبال مبارزات انتخاباتی رفته اند تا پرونده های خود را برای دوره دوم انتخاب کنند. دونالد ترامپ اولین کسی بود که برای یک فصل دوم تبلیغات انتخاباتی انجام داد.

وی در یک راهپیمایی مبارزاتی سال 2019 در مینه سوتا ، پیروزی خود در سال 2016 را “یکی از بزرگترین شبهای تاریخ تلویزیون” توصیف کرد. و به نظر می رسید که او معمولاً بحث انتخاب مجدد خود را از نظر سیاست کمتر از اینکه به عنوان یک تولید کننده تلویزیون برای ادامه کار باشد ، مطرح می کند.

او گفت که فقط با او ، zing ، pizazz ، درامی را که شما را در لبه صندلی خود نگه دارد ، بدست خواهید آورد. وی گفت كه رأی به رئیس جمهور منتخب جو بایدن ، در یك گردهمایی در اری ، پنسیلوانیا ، در 20 اكتبر ، رأی “خستگی” خواهد بود.

وی با اشاره به قلم مطبوعات گفت: “به همه آن دوربین ها نگاه كنید.” “اگر جو خواب آلود داشتید ، دیگر کسی به سیاست علاقه نخواهد داشت.”

در تاریخ 3 نوامبر ، اکثریت رای دهندگان پاسخ دادند ، “شما قول می دهید؟”

اگر باخت دونالد ترامپ هنوز به نوعی غیرواقعی به نظر می رسد ، و نه فقط از نظر وکلای رئیس جمهور ، این ممکن است نتیجه سال ها صرف شده در نمایش شخصی خود در ترومن باشد. این درک ما از آنچه طبیعی است تحریف شده است. آیا هرگز اینطور نبود؟ آیا زمانی بوده است که هر روز ما را از زنگ هشدار واشنگتن از توییتهای زنده Fox News بیدار نکنیم؟

زندگی آمریکایی ، از زمان سوار شدن به پله برقی ترامپ در 16 ژوئن 2015 ، مانند یک مجازات کنایه آمیز از ویلی وونکا بوده است: شما تلویزیون را دوست دارید ، درست است؟ پس باید درون تلویزیون زندگی کنید – برای همیشه!

و سپس ، یک روز ، نمایش لغو شد.

راه اندازی مجدد که نبود
میزبان سابق “شاگرد” و سگ شکاری رسانه ای مادام العمر با دانستن اینکه تلویزیون چه می خواهد ، بر مبارزات انتخاباتی 2016 سلطه داشت. ترامپ قبل از کاندیداتوری در تلویزیون ، اخبار تلویزیونی ، خبری کابلی و حتی کشتی های حرفه ای ، ژانرهایی که با همان کاری که او انجام می دهد رشد می کند: شکاف.

او کاملاً مناسب اخلاق “شما اخراج می شوید” از رقابت شبه تجاری مارک برنت بود زیرا او ، مانند “شاگرد” ، رقابت و جنگ را به عنوان مثمر ثمرترین حالت وجود می دانست.

این امر ریاست جمهوری وی را به عنوان تشویق کنندگان و تماشاگران متنفر به چشم یک مغز چشم تبدیل کرد. او بزرگترین ابرقهرمان این برنامه بود که هر روز ساعت ها اخبار تلویزیونی را به خود اختصاص می داد ، و یک آینه جادویی او را منعکس می کرد.

او رتبه بندی های خود را در نیلزن ترومپت کرد انگار که گزارش شغل باشد. وی به مشاوران گفت كه هر روز مدیریت خود را به عنوان یك قسمت از یك نمایش واقعیت در نظر بگیرند.

ترامپ اغلب ، بدون توجیه ، گفته است که شبکه های خبری به همان اندازه که به آنها وابسته بود به او اعتیاد داشتند: “بدون من ، رتبه بندی آنها از لوله ها پایین می رود.”

اما ریاست جمهوری ترامپ چیز دیگری را نیز به اثبات رساند. ممکن است مردم دوست داشته باشند شوهای تلویزیونی مهیج تماشا کنند. آنها لزوماً نمی خواهند در داخل یکی زندگی کنند.

و برای چهار سال ، این همان کاری بود که ما انجام دادیم. ما اضافات پیراهن قرمز درون یک دیگ بخار بودیم که توسط اصطلاحات آدرنالین یک فرد ناخواسته درگیری هدایت می شود و برای آن سفارشی است. تنش بی وقفه. درام همیشگی. توییت هایی که به خبری تبدیل شدند که توییت های بیشتری تولید می کند. آخرین خط داستانی چه بود؟ رئیس جمهور امروز از چه عصبانی شده بود؟ امروز از چی عصبانی شدی؟

رئیس جمهور معتاد تلویزیون تصور می کرد که همه افراد نبرد دائمی مانند او را پیدا می کنند ، که آنها نیز مانند او ترجیح می دهند بی وقفه ناراحت شوند تا اینکه لحظه ای خسته شوند. او پیامی را به مصاحبه های تلویزیونی کلریک خود با یک “لذت ببر!” کنایه ای آشکار وجود نداشت. چرا مردم از همه اینها لذت نمی برند؟ همه چیز خیلی هیجان انگیز بود!

او این را تا حدی باور داشت زیرا خودش را در محیط هایی غوطه ور کرد که این واقعیت داشت: تاکر و هانیتی و دابز. تجمعات او choruses پاسخ مگا-MAGA در خوراک توییتر خود. تمام این ورودی ها اعتقاد او را تایید می کردند که یک زندگی با بهترین زندگی یک رخوت بی پایان و بی پایان است.

او به عنوان یک ضد قهرمان تلویزیونی ، مرد ناخوشایندی که برای گرفتن نتیجه در جهانی ناخوشایند لازم است ، ظاهر شد. ریاست جمهوری وی مانند “شکستن بد” یا “سوپرانوها” از طرفداران دعوت کرد تا اخلاقیات خود را از بی صداقتی ، نژادپرستی و قلدری قهرمان اصلی که سو explo استفاده های آنها آنها را مسحور کرده بود ، تقسیم کنند. یکی از تبلیغات انتخاب مجدد وی گفت: “او آقای نیس گای نیست ،” اما گاهی اوقات دونالد ترامپ به تغییر واشنگتن نیاز دارد. ”

و او کاخ سفید خود را با مدل “شاگرد” اداره کرد. صاحب نظرانی که انتظار داشتند او “رئیس جمهور” شود (این امر بسیار کسل کننده خواهد بود ، وی در جمع تظاهرات کنندگان در تگزاس گفت) شواهد مربوط به حرفه نمایش خود در نمایشگاه را نادیده گرفتند.

مردم این را اکنون فراموش می کنند ، اما فصل اول و بالاترین امتیاز “The Apprentice” ترامپ نسبتاً کمی در آن حضور داشت. میزبان در ابتدا ظاهر شد ، در پایان شخصی را اخراج کرد و بیشتر در وسط ناپدید شد.

از فصل 2 به بعد ، شخصیت رئیس ترامپ از جهنم ، مانند یک شخصیت برجسته در یک طنز ، بزرگتر ، بلندتر و همه گیرتر شد. این نمایش او را با جلسات طولانی تر و ناخوشایندتر اتاق هیئت مدیره ، گاهی اوقات با شلیک های متعدد ، مورد توجه قرار داد. NBC سالانه دو بار برنامه را دنبال می کند ، به دنبال یک دستورالعمل اساسی تلویزیونی – اگر موردی موفقیت آمیز است ، آن را دو برابر بیشتر ، دو برابر سخت تر به مردم بدهید – تا نمودارهای رتبه بندی پایین.

همین طور با مبارزات انتخاباتی ترامپ در سال 2020 ، که اغلب به نظر می رسید یک راه اندازی مجدد سخت گیرانه نسخه 2016 است. در کاخ سفید مانند NBC ، راه حل هر مشکلی باید بیشتر از او باشد. پاشنه طرفدار كشتي – چرخش در جريان بحث هاي اول ، و بي پروا كاهش روند رأي گيري – بلندتر و ظريف تر بود.

هر پیچ و تاب بزرگ باید فصل قبل را پشت سر بگذارد. تجمعات هیولاها دوباره بازگشت ، این بار با اخبار آخرالزمانی برای چشم پوشی یا انکار احتمال مرگ در یک بیماری همه گیر. هنگامی که او خود مبتلا به COVID شد ، همانطور که نویسندگان این فصل پیشگویی می کردند ، پروازهای خود را به بیمارستان و برای اخبار شب شبکه اختصاص داد.

همه جا حضور رسانه ای رئیس جمهور ممکن است تفاوت هایی ایجاد کند. او در پایان مشارکت خود را افزایش داد ، با این حال آرا many زیادی نیز علیه او ایجاد شد. با نزدیک شدن به روز انتخابات ، او آشکارا سعی می کرد برنامه ثابت خود را در تجمعات و قیقه ها و رویدادها به عنوان اثبات قدرت خود ارائه دهد. اما غالباً مثل یک آزمایش ما احساس می شد.

نمایش یک نفره در مقابل درام گروه
در روزهای پایانی تبلیغات انتخاباتی ، ترامپ غالباً می گفت که تصور نمی کند در مقابل افرادی مانند بایدن شکست بخورد. به این معنا که او نمی توانست بفهمد افرادی که معادل سیاسی PBS را انتخاب می کنند – یک مشاور ترامپ بایدن را باید به فرد راجرز تشبیه کرد ، ظاهراً با توجه به این که یک توهین است – وقتی آنها از رئیس جمهور اینقدر razzmatazz گرفتند.

من اعتراف می کنم ، به عنوان کسی که در مورد تلویزیون و سیاست می نویسد ، من نیز بدبین بودم. در دوره تلویزیون ، نامزدهایی که خود را قهرمان انتخابات خود می کنند – ریگان ، اوباما ، بیل کلینتون – معمولاً پیروز می شوند. برای ضرب و شتم پرزیدنت تی وی ، فرض کردم ، شما باید او را پیش برنامه ریزی کنید ، نه اینکه فقط پیشنهاد خاموش کردن برنامه را بدهید.

این پیشنهاد قدرتمند بود. برداشت بایدن از جیم کری در “Saturday Night Live” عمدتاً یک شوخی کمدی بود ، اما یک دیدگاه عالی در مورد این کمپین تصور بایدن در یک بحث است که مکث و سکوت ترامپ را با یک کنترل از راه دور جادویی انجام می دهد.

اما هر چه بیشتر کمپین را تماشا می کردم ، بیشتر فهمیدم که بایدن صرفاً سعی در جایگزینی چیزی با هیچ چیز ندارد. من این تابستان از پیام رسانه ای او مطلع شدم ، وقتی بی دست و پا نوشتم که ، در میان یک دوره ریاست جمهوری واقع بینانه ، بایدن در حال تولید نسخه سیاسی “این ما هستیم” است.

می توانم توضیح دهم. “این ما هستیم” درام NBC است (که داستان آن ، به طور مناسب در ایالت نوسان پنسیلوانیا آغاز می شود) که چندین نسل از یک خانواده گسترده و چند نژادی از دوران جنگ ویتنام تا آینده خیالی را دنبال می کند. “این ما هستیم” جالب نیست. این پیشگامانه نیست. این احساساتی است و کمی نرم است. این تکیه بر لحظات بزرگ زندگی (تولد ، عروسی ، مرگ ناگوار) است که بی شرمانه قلب های قلب را به خود جلب می کند. زیبایی آن کاملاً در حد وسط جاده است.

اما در محیط های دارای تجربه انبوه ، مانند تلویزیون شبکه و انتخابات عمومی ، ابتدایی و احساسی و میانه راه همچنان طرفداران زیادی برای شما ایجاد می کند. بیشتر مردم خونسرد نیستند. عزاداری و عشق ورزیدن مضامین قدرتمندی هستند زیرا جهانی هستند.

مبارزات انتخاباتی بایدن زمانی اتفاق افتاد که کشور تحت یک رئیس جمهور که هیچ علاقه ای به همدلی یا کاتارسیس نشان نداده بود ، از شیوع مداوم همه گیر ، که هنوز به طور کامل پردازش نشده است ، متحمل خسارت شدیدی شد. بایدن در تمام آن آدرسهای روح انگیز جلوی دوربین ، که سابقه خود در مورد از دست دادن خانواده را در اختیار داشت ، در حال پر کردن نقش ریاست جمهوری بود که اساساً برای چهار سال خالی بود.

اما این کاملاً مربوط به او نبود. در واقع ، بیشتر نكته مبارزات وی این بود كه همه چیز به او مربوط نبود. این یک درام گروه بود و نه یک وسیله نقلیه ستاره ای.

شما می توانید تفاوت کنوانسیون دو طرف در ماه آگوست را ببینید. کنوانسیون جمهوری خواهان کاملاً نمایشی ترامپ بود ، با استعدادهای فوق العاده عنوان که بارها و بارها ظاهر می شد ، سخنرانان سعی در تقلید از یادداشت های او مانند شرکت کنندگان در “بت آمریکایی” داشتند ، اوج تولید با نام او در آتش بازی بر روی بنای یادبود واشنگتن بود.

کنوانسیون دموکرات ها تولید گروهی بود. این مورد بر تنوع جمعیتی حزب و کشور تأکید می کرد ، به وضوح در فراخوان ایالت ها. وقتی بایدن به عنوان میهمان ظاهر می شد ، در مجامع مجازی کمی بود که صدای دیگران را پیش زمینه می کرد. هر شب تیترهای خبری مختلفی از جمله اوباما ، کامالا هریس و همسر بایدن ، جیل را شامل می شد.

این امر به همان اندازه یک جمله ضروری بود – الگوبرداری از رفتار ایمن در یک بیماری همه گیر ، مانع طوفان سنتی باران می شود. و بایدن ، گرچه اغلب یک اتصال یک به یک قوی است ، اما مانند رئیسی که برای تعویض وی انتخاب شد ، یا صفحه ای که تحت نظر وی بود ، صفحه نمایش شهابی نیست.

بنابراین تقویت او با همبازی های تلژنیک لطمه ای نخورد و به نظر نمی رسید که او به اشتراک گذاشتن صحنه بپردازد. حتی جشن پیروزی وی صورتحساب برجسته تری را به هریس پویاتر داد ، و به عنوان اولین زن و اولین شخص سیاه پوستان و شخص نژاد آسیای جنوبی به عنوان معاون رئیس جمهور تاریخ ثبت کرد.

همه اینها همچنین پیام مبارزات آنها را بازتاب می داد. آمریکا سالها با یک عمل انفرادی بی امان نشسته بود. از لحظه سوار شدن ترامپ به پله برقی در سال 2015 ، داستان ملی درباره او ، او ، او بود.

شاید تصحیح کننده درام ترامپ نمایش کپی برداری نبوده است که حول یک گراز دوربین اپرا ساخته شده باشد. بایدن به اندازه هر چیز دیگری به آمریکا فرصتی می داد تا نفس خود را از یک شخص مشهور که تمام اکسیژن فرهنگی را مکیده بود پس بگیرد.

این نمایش با وقفه ادامه دارد
مانند بسیاری از برنامه های لغو شده ، این دولت هنوز چند قسمت دیگر برای خاموش شدن دارد ، حتی اگر بدلکاری های آن به طور فزاینده ای شبیه شوخی و خودآزاری باشد ، مانند خشمگین شدن رودی جولیانی در برابر مرگ نور در یک پارکینگ Four Season Total Landscaping.

اما سر و صدای دوران ترامپ به نوعی رئیس جمهور را بیش از پیش خواهد داشت ، زیرا این پیش از او بود. این در فاکس نیوز و رادیو گفتگوی محافظه کار وجود داشت ، وی پس از چهار سال به عنوان یک برنامه منظم هفتگی در “فاکس و دوستان” ، از گویش وی تقلید کرد.

شاید سیاستمدار دیگری زبان آن را بیاموزد. شاید یک ترامپست دیگر – مثلاً دون جونیور ، که در میت های توییتر ترول صحبت می کند و یک برنامه آنلاین به نام “Triggered” را میزبانی می کند – مترجم بعدی آن باشد.

شاید ترامپ ، همانطور که برخی حدس می زنند ، به یک مجری راست-راست تلویزیون تبدیل شود ، یا شاید یک مجری-راست-تلویزیون ، ترامپ بعدی شود. اگر این ریاست جمهوری به نتیجه رسیده است ، از بین بردن مرز بین دو شرح وظایف بوده است.

رای دادن به رئیس جمهور آسان تر از لغو اخلاق رسانه ای است. و همانطور که اکنون در رسانه های ما بازی می شود ، به نظر می رسد سیاست به همان اندازه نبرد بین ایدئولوژی ها است. لحن فراگیر و بازگشت به حالت عادی کمپین بایدن – این ما هستیم. و سبک اکتان بالا و انگشت در چشم شما ترامپیسم – این هم ما هستیم.

اما در حالی که سیرک ادامه دارد ، چادر خود را برای مدتی دورتر از کاخ سفید برپا خواهد کرد ، شاید آنقدر طولانی باشد که گوش هایمان زنگ بخورد.